Rozdział 19

Kolejny dzień...nie miałam ochoty na nic. Pogoda była ponura, choć od czasu do czasu do mieszkania wpadały blade promienie słońca. Widok za oknem nie ułatwiał mi życia, a tymbardziej powiedzenia prawdy. Bałam się. W ciągu pięciu minut całe moje życie mogło się zawalić jak domek z kart. Wszystkie plany...teraz marzenia pozostają marzeniami. Na dole słyszałam kszątanie się po kuchni. Wiedziałam, że to George. Wstałam i poszłam do pokoju perkusyjnego. Usiadłam za zestawem. Palcem przejechałam po talerzu. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Wzięłam do rąk pałeczki i zaczęłam grac. Muzyka przesiąknęła całą mnie. Czułam się wolna. Zapomniałam o wszelakich problemach. Teraz liczyłam się tylko ja, perkusja i muzyka. Nie zauważyłam kiedy do pokoju wszedł George.
- A my szukaliśmy perkusisty- rzekł bijąc brawa.
- Emmm nie widziałam cie...przepraszam.- odparłam.
- Chciałem powiedzieć, że przygotowałem obiad, powinnaś coś zjeść- to mówiąc podszedł do mnie i czułe przytulił.
- Dziękuję, ale nie mam apetytu...
- Kochanie musisz coś zjeść. Nie przyjmuję odmowy. Czekam na dole- powiedział dając mi buziaka. Odłożyłam pałeczki na stole onok zestawu. Mój wzrok utkwił w fotografi mojej i Geo. Byliśmy naprawde szczęśliwi, daczego teraz to ma się zmienić. Poczułam na palcu pierścionek zaręczynowy. Po moim policzku spłynęła łza.
- Kochanie długo jeszcze?- George wołał mnie na posiłek.
- Już idę- odparłam wycierając pospiesznie twarz. Gdy zeszłam na dół moim oczom ukazał się uśmiechnięty od ucha do ucha George. Podał mi talerz z jedzeniem po czym wskazał miejsce przy stole.
- Kochanie...-moj ukochany rozpoczął rozmowę.
-Hm?
- Co ci jest? Jesteś jakaś dziwna.
- Problemy na uczelni- odparłam bawiąc się widelcem w talerzu.
- Okej...a tak poważnie? Kochanie znamy się nie od dziś, więc możesz mi powiedzieć.
- Więc...George kocham cię. Jesteś facetem mojego życia...nigdy nie byłam szczęśliwsza.
- Misiu o co chodzi...?
- Mam dwie wiadomości...dobrą i złą.
- Zacznij od dobrej.
- Więc dobra jest taka...że...będziemy mieli dziecko.
- Naprawde? Kochanie to rewelacyjnie. Uczyniłaś mnie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. A ta zła?
- No i właśnie tu się zaczynają schody.- na moje słowa George w sekunde stał się poważny. W jego oczach widziałam łzy. Nie mogłam go zawieść...nie mogłam.

***

Następny dzień. Miałam wiele połączeń nieodebranych od Weroniki. Nie miałam ochoty z nikim rozmawiać. Jedyne co chciałam go cofnąć czas.
Wzięłam walizke i zaczęłam się pakować.
- Kochanie to juz?- spytał Geo wchodząc do sypialni.
- Tak...już czas. Odwieziesz mnie?
- Misiu ja tam będę z tobą cały czas...nie zostawie cię.
- Dziękuję- odparłam wtulając się w jego tors. - Naprawdę bardzo dziękuję.

------------------------------------------------------------------------
Więc...jest kolejny rozdział. Chciałabym podziękować tym co czytają i prosić o komentarze. To tyle. Życzę miłego czytania